De realiteit

Geregeld vraag ik me af of ik de dingen die ik hier meemaak, met name in het ziekenhuis, wel met jullie moet delen. De verhalen zijn soms zó extreem dat ik jullie de leed wil besparen. Aan de andere kant denk ik dan dat het misschien wel een goede manier is om voor mezelf trauma te voorkomen, maar ook om meer bewustzijn te creeëren in de wereld. Dus bij deze een waarschuwing vooraf. Als je geen interesse hebt in zielige verhalen en extreme dingen, klik dan nu op “kruisje”.

Zoals jullie weten werk ik in een overheidsziekenhuis om daar te kijken naar wat voor een zorg er wordt geleverd aan patienten die hebben geprobeerd zelfmoord te plegen. Op dit moment ben ik voornamelijk op de brandwonden afdeling aan het observeren omdat daar veel zelfmutulatie in vorm van zelfverbranding (is dat uberhaupt een woord?) terecht komen.
In de toekomst wil ik ook kijken hoe dit gebeurt in andere ziekenhuizen om op die manier ook misschien een vergelijking te kunnen vinden tussen verschillende “niveau’s” van ziekenhuizen (privaat/publiek). Het ziekenhuis waarin ik nu dus werk is publiek, en in een zeer slechte staat. Om even een voorbeeld te schetsen van de situatie: als je verbrand binnenkomt is de kans groot dat je juist door kruisinfectie overlijdt, dan door je algehele toestand. Ik moet eerlijk zeggen dat de situatie nog erger is dan in Botswana. De bedden zijn stuk, hebben geen beddengoed, de waterleidingen lekker door de hele afdeling over de vloer, de geur is vreselijk, er loopt een hoop ongedierte (inclusief katten en straathonden) over de vloer en het verplegend personeel heeft de hoop zo’n beetje opgegeven. Wat ik tot nu toe heb gezien is dat een verpleegkundige moet zorgen voor zo’n 30 patient die allemaal in een kritieke toestand zijn en daardoor dus eigenlijk alleen een infuus aanleggen en medicatie geven. De wonden worden door de familieleden behandeld, als de familie dat wilt…

Zelfmoord is een lastige kwestie in India want de omgeving drukt een bepaalde stempel op mensen die geprobeerd hebben zelfmoord te plegen, en op de familieleden die iemand hebben verloren aan zelfmoord. Dit wordt ook wel stigma genoemd. En, hoewel dit al lastig genoeg is, is zelfmoord plegen ook nog eens strafbaar in India. Wat precies de consequenties zijn ben ik nog niet uit, maar de politie wordt er in elk geval bij betrokken. Wat ook wel fijn is juist, want de politie kan ook uitzoeken of de diagnose; zelfmoord, wel juist is. Om het verhaal nog wat erger te maken zijn er namelijk vaak casussen waarbij een patient binnenkomt en de familieleden benadrukken dat de patient het zelf heeft gedaan (de patient zelf is vaak dermate verbrand dat ze niet meer kan praten om het te bevestigen of verdedigen). Maar de waarheid blijkt vaak schuil te gaan achter deze diagnose, want door verschillende situaties kan het zijn dat het slachtoffer in de fik is gestoken. Redenen hiervoor zijn hoofdzakelijk omdat de echtgenoot een alcoholist is en boos is op zijn vrouw en haar dus overgiet met benzine en vervolgens in de fik steekt. Maar een nog iets complexere situatie is de oorzaak van “dowry depts” oftewel bruidschat schulden. In India moet de kant van de vrouw, de familie van de man financieel onderhouden in hun verzoeken. Hiervoor moet de familie van de kant van de vrouw, maar met name de vrouw zelf vaak hoge leningen aanvragen om aan deze verzoeken te voldoen. Als de verzoeken niet worden volbracht kan de familie aan de kant van de man, maar ook de man zelf vaak best kwaad worden, en soms zo kwaad dat de schoonmoeder (die dus niet zo schoon meer is..) de vrouw wederom overgiet met benzine en haar in de fik steeks. Homicide noemen ze deze casussen hier. In het geval van dowry debts is het lastig om een onderscheid te maken, want als de vrouw onder zoveel druk wordt gezet kan het ook zijn dat de vrouw het allemaal teveel vindt worden en dus zichzelf in brand steekt; vanwege de stressvolle situaties en het gevoel te hebben dat ze niet kan voldoen aan de aanvragen. Daarentegen is het juist ook weer “zo-een-goed-excuus” om te kunnen schuilen achter de homicide die juist is gepleegd. Zoals je ziet zijn oorzaken vaak heel verschillend met onze westerse cultuur, om zelfmoord te plegen. In de westerse cultuur zijn oorzaken vaak gerelateerd aan mentale gesteldheid zoals depressie of bi-polair, terwijl in de cultuur in India de oorzaken juist vaak stress of economische crisis zijn. Je kunt je voorstellen dat de interventies die moeten worden uitgevoerd voor deze patienten, heel anders zijn dan de protocollen en modellen die wij klaar hebben liggen voor suicidale patienten in de westerse cultuur. Daar ben ik nu dus een beginnetje voor aan het maken…

Tot slot, zijn sommige brandwonden op de afdeling niet een oorzaak door handelen, maar puur ongeluk. Mensen die heel arm zijn leven vaak in een kleine omgeving en koken op de grond. Dit koken gebeurt met kleine gas-stelletjes, die vaak oud en versleten zijn. Het gebeurd regelmatig dat een patiente binnenkomt waarbij dit gassteltje is ontploft tijdens het koken. Helaas gebeurt het ook dat dit juist weer als reden wordt gebruikt terwijl het eigenlijk een homicide is… Tot slot, om het eens even over de mannen te hebben, vaak zijn mannen verbrand door onhandigheid bij vuur terwijl ze dronken zijn of door open liggende eletriciteitskabels.

Elke keer als we het ziekenhuis bezoeken is op de bezoekuren drie keer per week in de avond. Onze NGO werkt voornamelijk met vrijwilligers dus er gaan ook voornamelijk vrijwilligers mee die dus (op dit moment nog moeten leren, maar) in training zijn om een luisterend oor te bieden voor slachtoffers die de diagnose hebben van zelfmoord, of die uberhaupt in een stressvolle situatie zitten en behoefde hebben om hun verhaal kwijt te kunnen. Als iemand 60% of meer is verbrand is de overlevingskans nihiel, daarom zorgt Connecting ervoor dat de familieleden alvast worden geïnformeerd over de prognose van hun dierbare. Als de patient minder dan 60% is verbrand proberen de vrijwilligers een luisterend oor te bieden voor zowel de patient, indien diegene in staat is te praten, en de familieleden. Dit is slechts een van de diensten die Connecting bied. Ze doen ook een hele hoop in de leefgemeenschap van verschillende buurten om mensen bewust te maken van signalen die lijken op iemand die misschien wel suicidaal is, om op die manier een zelfmoord dus te voorkomen. Ook in scholen leren ze kinderen om elkaar in de gaten te houden en als er wat is bij wie ze aan de bel kunnen trekken. Een van de belangrijkste diensten die ze verlenen is de zogenaamde “helpline”. Dit is een telefoondienst die gratis is voor iedereen, en is bestemd voor mensen die bang, bedroefd, hopeloos, gestressed of suicidaal zijn om hun hart te luchten. De mensen die de telefoon opnemen zijn wederom vrijwilligers die door een intensieve cursus van 60 uur zijn geweest om de telefoon op te mogen nemen. Zo mooi om te zien hoe mensen zoveel tijd in dit soort werk willen steken, en ook nog een vrijwillig! Ze hebben hier allen hun eigen reden voor, maar over het algemeen is het puur om de mensen te helpen. Wat ik prachtig vindt!

Op dit moment lijkt het erop dat we twee groepen aan het vergeten zijn om te beschermen voor hun emoties. Namelijk de vrijwilligers van ons team, maar met name het personeel in het ziekenhuis. Gelukkig zijn er al plannen om een curriculum (wederom aangeboden door Connecting) aan te bieden in de opleiding voor verpleegkundige over hoe je kan leren omgaan met zulk soort situaties. De vrijwilligers in ons team hebben een hoop vrijwilligers om zich heen die ook weer ondersteuning bieden aan elkaar, maar misschien is een soort voorbereidende cursus over brandwonden en oorzaken wel een idee, voordat je ze de werkvloer op stuurt. Gisteren nog kwam er een vrijwilliger voor de tweede keer mee naar de afdeling, een al wat oudere dame, die al langer vrijwilliger is, maar wilde meehelpen in een nieuw project. Maar toch kon ze zich emotioneel niet sterk houden. Natuurlijk is dit te begrijpen! Maar ik kan me voorstellen dat het voor de patient des te moeilijker is om daardoor nog positief te denken over hoe ze eruit ziet. Ik weet niet of het komt doordat ik al in dergelijke situaties heb gestaan, of omdat ik het “voordeel” heb dat ik de helft niet versta, of misschien moet de schok nog wel komen. Maar op dit moment gaat het in elk geval nog goed met me. Maken jullie je vooral geen zorgen om mij. Maar hopelijk wel ietsje meer om de situaties die hier gebeuren. Ik weet dat er al zoveel leed gebeurt in de wereld, en ik wil ook niet de zielige gans gaan uithangen, maar een beetje bewustzijn kan geen kwaad…

Genoeg werk te verrichten dus! Ik ga weer aan de slag!