Tranen bij een Bollywood film
Door: Suzanne Schuurman
Blijf op de hoogte en volg Suzanne
16 Maart 2014 | India, Poona
Daar ben ik dan! Aangekomen in India! De afgelopen dagen zijn als een razende voorbij gevlogen en ik durfde afgelopen donderdag nog niet eens te denken aan wat me te wachten stond. Het process van proposal naar goedkeuring van stage is namelijk dit jaar niet zo soepel verlopen vergeleken met vorig jaar. Vorige week nog stond mijn VU supervisor nog niet positief tegenover mijn vertrek. Het zit namelijk zo...
Voordat een stage daadwerkelijk tot uitvoering wordt gebracht bij de VU, moet je een process doorlopen van ongeveer 6 weken. Voordat je uberhaupt die 6 weken in mag gaan moet je een zogenaamde "draft proposal" schrijven om te zien of de examencommissie jou idee wel ziet zitten. Gezien ik deze stage via de VU heb gevonden was de draft proposal al vrij vlot goedgekeurd. Ik mocht dus beginnen met het schrijven van mn extended proposal (het process van 6 weken). In tegenstelling tot vorig jaar werd ik dit jaar ingedeeld in een intervisiegroep waarbij je elke week een bepaalde mijlpaal moet behalen en daar vervolgens feedback op geeft aan elkaar. Vorig jaar hadden we wel intervisie momenten, maar deze waren niet gestructureerd en werd er gekeken naar je ontwikkelingen in plaats van naar of je de mijlpaal wel hebt gehaald. De volgorde waarop die mijlpalen dit jaar zouden worden gehaald was al bepaald, en dit was niet een volgorde hoe ik het zou aanpakken. Over het algemeen kan ik heel moeilijk aan iets heel specifieks beginnen en vervolgens weer naar het globale gaan om daar weer verder te gaan op iets specifieks.. hmm.. Ja, nee ik ben meer van het totale plaatje schetsen en dan langzaam maar zeker spitsen op specifieke punten. Dit zorgde dus voor een verkeerde indruk bij mijn VU supervisor. Ook mijn dagelijkse supervisor kon geen duidelijk beeld scheppen in waar ik precies mee bezig was. Affain, een grote onzekerheid of ik na zes weken wel een "Go" zou krijgen voor het zes-weekse GO/NO GO assessment. Met een NoGo kun je de stage wel op je buik schrijven en daarom wordt ook altijd geadviseerd, als je naar het buitenland gaat, dat je een ticket koopt met weizigbare data en annuleringsverzekering. Suus is natuurlijk weer zo eigenwijs om de goedkoopste optie te kiezen en dus vaste data en niet annuleerbaar...
Uiteindelijk, de afgelopen twee weken heb ik dag en nacht aan de oneffenheden gewerkt om een briljant stuk neer te zetten. En het is me gelukkig uiteindelijk gelukt. Ik kreeg afgelopen donderdag (terwijl ik vrijdag vloog) een go voor mn assessment. Fjoew! Of ze het ook daadwerkelijk briljant vonden dat is een tweede, maar dat vind ik eigenlijk ook niet het belangrijkste.
Donderdag nog even een drankje gedaan met wat vriendinnen en toen snel mijn tas in gaan pakken. Gelukkig had ik wel al het een en ander klaar gezet, maar ik ben daarmee gestopt toen die onzekerheid begon in te slaan.. Dus echt goed had ik nog niet nagedacht over het inpakken. Mijn ouders waren in Nederland en zelfs Simon is nog een extra nachtje in Soest gebleven, dus nadat mn tas was ingepakt heb ik de trein naar Soest gepakt om daar nog een lekkere sushi maaltijd te nuttigen. In de stad waar ik heen ga, Pune in India zal dat er zeer waarschijnlijk niet van komen. Toen kwam ik er trouwens al achter dat ik mijn bikini was vergeten. Maarja! Wie heeft er nou een bikini nodig als je onderzoek gaat doen in een ziekenhuis? Toch...?
De volgende ochten vroeg is de hele familie opgestaan om mij bij het vliegveld af te zetten. Ik kon het me nog niet helemaal realiseren en zoals ik het in de auto omschreef; functioneerde ik nog voornamelijk omdat dit zo gepland is in plaats van er ook daadwerkelijk emotioneel iets bij te voelen. Wie weet komen die emoties nog..?
De vlucht ging prima, ik had een tussenstop in Parijs en moest nog haasten om naar de volgende gate te komen. Ongeveer 20 km bij Mumbai vandaan rees er een gek geurtje op in het vliegtuig. Mijn vader had mij hier al voor gewaarschuwd, dat het eerste wat je opvalt is de lucht. En inderdaad. Toen de deuren eenmaal open gingen hing er een hele andere lucht dan die ik ken van andere landen. Niet persee vies hoor, maar wel indringend. Er zit iets zurigs aan. Ik moet zeggen dat ik die geur na een uurtje ofzo al niet meer rook hoor, dus het went ook snel!
Ik landde dus op Mumbai, maar ga mijn stage in Pune doen, een stad met 8 miljoen inwoners, en een kleine 4 uur rijden bij Mumbai vandaan. Vanaf Mumbai was er een taxi geregeld door Sandesh (mijn host) en reden we naar Pune. Man wat een drukte! Ik kwam om 12 uur 's nachts aan en het was eigenlijk 1 grote file tot aan Pune. De maximum snelheid die we hebben gereden is 80km/h. Maar die drukte! En dat voor 3 uur 's nachts. Ik stond versteld. Ook daar was ik al voor gewaarschuwd, dus ik trok er vrij weinig van aan (misschien ook omdat ik gesloopt was en strontverkouden en ziekig) maar natuurlijk valt zoiets op! Het rijgedrag was ook spannend. Gelukkig kletsten de andere passagiers in mijn taxi rustig door als we dan op een haar na weer een truck met felle kleurtjes maar zonder achterlichten misten hadden we het over criminaliteit en uithuwelijken in India. Langzaamaan dommelde iedereen een beetje in en rond half 5 kwamen we aan bij het eerste afzetpunt; mijn verblijf! Sandesh sukkelde naar buiten in zijn nachtjapon en slaapkop en liet me mijn kamer zien. De rest kwam morgen wel zei ie. En dat vond ik ook! Nu eerst even slapen.
De volgende dag werd ik rond 10 uur alweer wakker. Dus nog steeds niet heel veel geslapen. Maar ik was veel te benieuwd naar waar ik terecht was gekomen. De hulp was in de keuken bezig en ik begroette haar. Maar ze sprak geen Engels. Haar naam is Ruckmini, en die is makkelijk te onthouden want ze is ook "mini"! Wel een hele lieve glimlach en gelukkig kwam Mona (Sandesh's vrouw) al kijken. Mona gaf mee en grote knuffel en heette me van harte welkom. Ze gaf me een korte rondleiding door het huis. Het huis is op de vierde verdieping van een soort appartementencomplex en heeft drie slaapkamers, twee woonkamers, een kantoor, drie badkamers en een keuken. Ik mag een van de drie slaapkamers met badkamer gebruiken de komende tijd en Mona en Sandesh wonen in de master-bedroom. Na de korte rondleiding had Ruckmini een heerlijk omelet gebakken en wat speciale dingetjes erbij. Tot nu toe is elke maaltijd een feest geweest. Wat een heerlijke specerijen hier! Daar ga ik een zwik van meenemen naar Nederland!
Rond een uur of 1 heb ik eens contact opgenomen met Bobby, mijn supervisor en tevens CEO van Connecting...NGO (het bedrijf waar ik mijn onderzoek ga doen). Hij vroeg of ik niet direct langs kon komen. Hoewel ik nog wel wat lamlendig en dromerig was, was het wel van belang dat ik hem vandaag zou ontmoeten want volgende week is hij een hele week weg en dan moet ik mn eigen hachie gaan redden. Nou moet dit geen probleem zijn, maar toch wel fijn om even je supervisor te ontmoeten alvast. Sandesh wilde me wel afzetten, dus dat was heel aardig, maar in principe neem ik de rickshaw naar Connecting. Sandesh liep ook mee het gebouw in en Bobby en alle andere staff heetten ons van harte welkom. Bobby begon met zijn standaard verhaaltje (wat ik inmiddels al een keer had gehoord en ook een keer had gelezen) en we dronken thee. Ondertussen was er ook een trainingssession bezig voor vrijwilligers die de "Helpline" beantwoorden. (Later hierover meer). Sandesh vond het erg interessant wat Bobby allemaal vertelde en heeft ook zelfs aangeboden om een bijdrage te leveren in een bepaalde manier. Wat een vriendelijke mensen allemaal hier! Omdat het maandag Holi festival is beginnen we dinsdag. Nog even bijkomen en uitzieken dus.
Thuis aangekomen stond er weer een heerlijke maaltijd voor ons klaar. Man.. man.. man.. Als internet smaakpapillen had, had ik jullie wat gestuurd! Heerlijk! Soms even slikken omdat het pittig is, maar daar zijn allerlei soorten blusmiddelen voor ben ik al achter! Na de maaltijd nog even voetbal gekeken met Sandesh tot Mona de tv-kamer in kwam en aangaf da er een leuke Bollywood film begon. Ook al verstond ik de taal (Hindi) niet, ik heb er van genoten! Mijn allereerste Bollywoodfilm in mijn leven. En echt de moeite waard. Ik zat er zo goed in dat we uiteindelijk alle drie met tranen en een sniffende neus (verkouden of niet) op de bank zaten...
Voordat een stage daadwerkelijk tot uitvoering wordt gebracht bij de VU, moet je een process doorlopen van ongeveer 6 weken. Voordat je uberhaupt die 6 weken in mag gaan moet je een zogenaamde "draft proposal" schrijven om te zien of de examencommissie jou idee wel ziet zitten. Gezien ik deze stage via de VU heb gevonden was de draft proposal al vrij vlot goedgekeurd. Ik mocht dus beginnen met het schrijven van mn extended proposal (het process van 6 weken). In tegenstelling tot vorig jaar werd ik dit jaar ingedeeld in een intervisiegroep waarbij je elke week een bepaalde mijlpaal moet behalen en daar vervolgens feedback op geeft aan elkaar. Vorig jaar hadden we wel intervisie momenten, maar deze waren niet gestructureerd en werd er gekeken naar je ontwikkelingen in plaats van naar of je de mijlpaal wel hebt gehaald. De volgorde waarop die mijlpalen dit jaar zouden worden gehaald was al bepaald, en dit was niet een volgorde hoe ik het zou aanpakken. Over het algemeen kan ik heel moeilijk aan iets heel specifieks beginnen en vervolgens weer naar het globale gaan om daar weer verder te gaan op iets specifieks.. hmm.. Ja, nee ik ben meer van het totale plaatje schetsen en dan langzaam maar zeker spitsen op specifieke punten. Dit zorgde dus voor een verkeerde indruk bij mijn VU supervisor. Ook mijn dagelijkse supervisor kon geen duidelijk beeld scheppen in waar ik precies mee bezig was. Affain, een grote onzekerheid of ik na zes weken wel een "Go" zou krijgen voor het zes-weekse GO/NO GO assessment. Met een NoGo kun je de stage wel op je buik schrijven en daarom wordt ook altijd geadviseerd, als je naar het buitenland gaat, dat je een ticket koopt met weizigbare data en annuleringsverzekering. Suus is natuurlijk weer zo eigenwijs om de goedkoopste optie te kiezen en dus vaste data en niet annuleerbaar...
Uiteindelijk, de afgelopen twee weken heb ik dag en nacht aan de oneffenheden gewerkt om een briljant stuk neer te zetten. En het is me gelukkig uiteindelijk gelukt. Ik kreeg afgelopen donderdag (terwijl ik vrijdag vloog) een go voor mn assessment. Fjoew! Of ze het ook daadwerkelijk briljant vonden dat is een tweede, maar dat vind ik eigenlijk ook niet het belangrijkste.
Donderdag nog even een drankje gedaan met wat vriendinnen en toen snel mijn tas in gaan pakken. Gelukkig had ik wel al het een en ander klaar gezet, maar ik ben daarmee gestopt toen die onzekerheid begon in te slaan.. Dus echt goed had ik nog niet nagedacht over het inpakken. Mijn ouders waren in Nederland en zelfs Simon is nog een extra nachtje in Soest gebleven, dus nadat mn tas was ingepakt heb ik de trein naar Soest gepakt om daar nog een lekkere sushi maaltijd te nuttigen. In de stad waar ik heen ga, Pune in India zal dat er zeer waarschijnlijk niet van komen. Toen kwam ik er trouwens al achter dat ik mijn bikini was vergeten. Maarja! Wie heeft er nou een bikini nodig als je onderzoek gaat doen in een ziekenhuis? Toch...?
De volgende ochten vroeg is de hele familie opgestaan om mij bij het vliegveld af te zetten. Ik kon het me nog niet helemaal realiseren en zoals ik het in de auto omschreef; functioneerde ik nog voornamelijk omdat dit zo gepland is in plaats van er ook daadwerkelijk emotioneel iets bij te voelen. Wie weet komen die emoties nog..?
De vlucht ging prima, ik had een tussenstop in Parijs en moest nog haasten om naar de volgende gate te komen. Ongeveer 20 km bij Mumbai vandaan rees er een gek geurtje op in het vliegtuig. Mijn vader had mij hier al voor gewaarschuwd, dat het eerste wat je opvalt is de lucht. En inderdaad. Toen de deuren eenmaal open gingen hing er een hele andere lucht dan die ik ken van andere landen. Niet persee vies hoor, maar wel indringend. Er zit iets zurigs aan. Ik moet zeggen dat ik die geur na een uurtje ofzo al niet meer rook hoor, dus het went ook snel!
Ik landde dus op Mumbai, maar ga mijn stage in Pune doen, een stad met 8 miljoen inwoners, en een kleine 4 uur rijden bij Mumbai vandaan. Vanaf Mumbai was er een taxi geregeld door Sandesh (mijn host) en reden we naar Pune. Man wat een drukte! Ik kwam om 12 uur 's nachts aan en het was eigenlijk 1 grote file tot aan Pune. De maximum snelheid die we hebben gereden is 80km/h. Maar die drukte! En dat voor 3 uur 's nachts. Ik stond versteld. Ook daar was ik al voor gewaarschuwd, dus ik trok er vrij weinig van aan (misschien ook omdat ik gesloopt was en strontverkouden en ziekig) maar natuurlijk valt zoiets op! Het rijgedrag was ook spannend. Gelukkig kletsten de andere passagiers in mijn taxi rustig door als we dan op een haar na weer een truck met felle kleurtjes maar zonder achterlichten misten hadden we het over criminaliteit en uithuwelijken in India. Langzaamaan dommelde iedereen een beetje in en rond half 5 kwamen we aan bij het eerste afzetpunt; mijn verblijf! Sandesh sukkelde naar buiten in zijn nachtjapon en slaapkop en liet me mijn kamer zien. De rest kwam morgen wel zei ie. En dat vond ik ook! Nu eerst even slapen.
De volgende dag werd ik rond 10 uur alweer wakker. Dus nog steeds niet heel veel geslapen. Maar ik was veel te benieuwd naar waar ik terecht was gekomen. De hulp was in de keuken bezig en ik begroette haar. Maar ze sprak geen Engels. Haar naam is Ruckmini, en die is makkelijk te onthouden want ze is ook "mini"! Wel een hele lieve glimlach en gelukkig kwam Mona (Sandesh's vrouw) al kijken. Mona gaf mee en grote knuffel en heette me van harte welkom. Ze gaf me een korte rondleiding door het huis. Het huis is op de vierde verdieping van een soort appartementencomplex en heeft drie slaapkamers, twee woonkamers, een kantoor, drie badkamers en een keuken. Ik mag een van de drie slaapkamers met badkamer gebruiken de komende tijd en Mona en Sandesh wonen in de master-bedroom. Na de korte rondleiding had Ruckmini een heerlijk omelet gebakken en wat speciale dingetjes erbij. Tot nu toe is elke maaltijd een feest geweest. Wat een heerlijke specerijen hier! Daar ga ik een zwik van meenemen naar Nederland!
Rond een uur of 1 heb ik eens contact opgenomen met Bobby, mijn supervisor en tevens CEO van Connecting...NGO (het bedrijf waar ik mijn onderzoek ga doen). Hij vroeg of ik niet direct langs kon komen. Hoewel ik nog wel wat lamlendig en dromerig was, was het wel van belang dat ik hem vandaag zou ontmoeten want volgende week is hij een hele week weg en dan moet ik mn eigen hachie gaan redden. Nou moet dit geen probleem zijn, maar toch wel fijn om even je supervisor te ontmoeten alvast. Sandesh wilde me wel afzetten, dus dat was heel aardig, maar in principe neem ik de rickshaw naar Connecting. Sandesh liep ook mee het gebouw in en Bobby en alle andere staff heetten ons van harte welkom. Bobby begon met zijn standaard verhaaltje (wat ik inmiddels al een keer had gehoord en ook een keer had gelezen) en we dronken thee. Ondertussen was er ook een trainingssession bezig voor vrijwilligers die de "Helpline" beantwoorden. (Later hierover meer). Sandesh vond het erg interessant wat Bobby allemaal vertelde en heeft ook zelfs aangeboden om een bijdrage te leveren in een bepaalde manier. Wat een vriendelijke mensen allemaal hier! Omdat het maandag Holi festival is beginnen we dinsdag. Nog even bijkomen en uitzieken dus.
Thuis aangekomen stond er weer een heerlijke maaltijd voor ons klaar. Man.. man.. man.. Als internet smaakpapillen had, had ik jullie wat gestuurd! Heerlijk! Soms even slikken omdat het pittig is, maar daar zijn allerlei soorten blusmiddelen voor ben ik al achter! Na de maaltijd nog even voetbal gekeken met Sandesh tot Mona de tv-kamer in kwam en aangaf da er een leuke Bollywood film begon. Ook al verstond ik de taal (Hindi) niet, ik heb er van genoten! Mijn allereerste Bollywoodfilm in mijn leven. En echt de moeite waard. Ik zat er zo goed in dat we uiteindelijk alle drie met tranen en een sniffende neus (verkouden of niet) op de bank zaten...
-
16 Maart 2014 - 11:33
Niekse:
Hee Suus,
Damn homie wat er spannend proces voorafgaand aan je reis! Gelukkig is het goed gekomen. Fijn dat je een goede vlucht hebt gehad en goed bent ontvangen en je supervisor al hebt ontmoet. Oeh t eten klikt fantastisch! Geniet van alle mooie indrukken en succes met je onderzoek!!
Xxx Niekse -
16 Maart 2014 - 12:18
Nikki:
He suus! Wat vet! Super nice dat t allemaal toch nog is gelukt.
Heel veel succes en plezier daar!:)
X nikki -
16 Maart 2014 - 12:39
Sjaak:
Nou suus dat wordt nog lastig met afvallen
-
16 Maart 2014 - 12:40
Ramon:
Ontzettend blij voor je dat het je gelukt is en dat je aankomst goed is verlopen!:-)
Succes! -
16 Maart 2014 - 12:43
Mama Saskia:
Wat kan je toch lekker schrijven! Nogmaals heel veel succes, en we komen zoals je weet over ongeveer 5 weekjes van dit spannende land en van jou genieten! kuss -
16 Maart 2014 - 12:52
Hilde:
Lieve Suus!
Fijn om te horen dat je een goede reis hebt gehad en veilig en wel bent aangekomen. Het klinkt allemaal veelbelovend, ik hoop dat je een goede en vruchtbare periode tegemoet gaat. Heel veel succes met je onderzoek, en het 'aarden' in dit nieuwe land en deze nieuwe cultuur, de komende tijd.
Veel liefs en een dikke knuffel vanuit Amsterdam,
Hilde -
16 Maart 2014 - 13:12
Muriel:
Fijn dat alles toch door kon gaan. Veel succes met wennen en aarden komende week!
Groetjes muriel -
16 Maart 2014 - 14:00
Arjan:
Hi Suus,
Geweldige belevenissen weer :D
Heel veel succes en pret op je nieuwste avontuur - cool!!
Groetjes, Arjan -
16 Maart 2014 - 20:50
Marienne :
Fijn dat je goed aangekomen bent en wat leuk om dit te lezen!
Heel veel beterschap de komende dagen en succes met acclimatiseren:)
Liefs Marienne -
16 Maart 2014 - 21:55
Aafke:
Hee Suus,
Wat een spannende reis tot nu toe, maar wat zal het veel waard zijn! Heel veel plezier met het ontdekken van het onbekende land en het maken van onvergetelijke herinneringen. Ik kijk uit naar je volgende verhalen.
Liefs Aafke -
16 Maart 2014 - 22:39
Fam. Eijkelenboom Uit Alblasserdam,:
He lieve nicht van ons, Fijn op te lezen dat je goed aangekomen ben. Wat weer een spannende start van dit alles ! Veel succes en we kijken naar al je verslagen uit. Liefs gerardus, erna ,lotte en max -
16 Maart 2014 - 23:16
Sebas:
Leuk verhaal Suus! Daar broeit weer een groot avontuur! Ben benieuwd naar de volgende verhalen :) Heel veel plezier en liefs! Sebas & Julia -
17 Maart 2014 - 15:42
Tineke:
Ik heb weer genoten van je eerste verhaal, Suus!! Hoop dat er nog veel zullen volgen!
Geniet van alles en succes met je onderzoek!
Groet van alle Bosjes! -
17 Maart 2014 - 18:23
Lotte:
Hey suus, klinkt goed!!! Zet m op en geniet van t lekkere eten!!
we zullen je verhalen volgen! Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
