Denkend aan India

Vanaf m'n eettafel in de woonkamer kijk ik naar buiten over het Sierplein. Het vertrouwde plein (dat trouwens nog steeds de kerstverlichting heeft hangen valt mij nu op... vreemd...). Sinds 2007 heb ik al dit uitzicht en ben ik gegaan en gekomen. Bijna altijd naar Afrika, op een backpack avontuur in Zuid-Oost Azië en bezoekjes in Europa en Qatar na. Ik zit te fantaseren over India...

Een nieuw avontuur staat voor de boeg. Ik ga namelijk mijn laatste Master stage in India doen. In Pune om precies te zijn. Ik weet totaal niet wat ik moet verwachten. De meningen om mij heen zijn verdeeld. Bij de mensen die ik spreek die er wel eens zijn geweest zijn de meningen ook verdeeld. Ze zeggen dat je het geweldig vindt of vreselijk, maar niets daar tussenin. Ook word ik van alle kanten gewaarschuwd dat ik vooral niet met bussen moet gaan rijden, of mij überhaupt in het openbaar vervoer moet gaan begeven; "straks wordt je nog verkracht, zoals ik laatst in het nieuws las..." Nou, dat zorgt natuurlijk wel voor een flinke dosis motivatie! Als klap op de vuurpijl kan ik nog meedelen dat het onderwerp waarin ik mijn onderzoek ga doen ook niet allerdaags is. Ik ga mij namelijk bezighouden met zelfmoordpreventie... Ik hoor jullie reactie al: "Nou Suzanne, jij liever dan ik.." En daar ben ik mezelf ook regelmatig bewust van geworden. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?

Toch denk ik dat, als ik kijk naar wat ik in de toekomst misschien wil bereiken, dit soort uitdagingen juist heel interessant kunnen zijn. Ik blijf mezelf waarderen en zal hier denk ik alleen maar sterker door worden. En als het even niet gaat is er altijd nog Skype met pa, ma, Sebas, Simon, Julia en de baby! Helaas moet ik dat missen... De geboorte van mijn kleine nichtje. In Mei wordt de kleine verwacht. Ik hoop in Juli op bezoek te kunnen komen. Dat was toch wel een van de belangrijkste redenen wat mij deed twijfelen of ik dit wel moest doen. Uiteindelijk heb ik er met Sebas over kunnen praten en hij motiveerde mij om vooral te doen waar ik het meeste aan zou hebben op dat moment, want die baby die loopt (voorlopig) niet weg.

Verder verblijf ik bij een collega van mijn vader, Sandesh en zijn vrouw, Mona. Mijn vader en Sandesh kennen elkaar nog van de tijd dat wij in Saoedi Arabië woonden. Toch wel handig vaak, zo'n internationale familie! Daardoor heb je altijd overal contacten.

Ik ga stage lopen bij een NGO (een non-governmental organization), in Pune dus, die zich bezighoudt met de preventie van zelfmoord. Mijn rol in dit bedrijf wordt het adviseren van een nieuw "support-system" in een van de projecten waarbij ze contact hebben met meerder overheids-ziekenhuizen. Mijn doel is om de zorg die na een zelfmoordpoging wordt gegeven aan zowel de patient als de familieleden in het ziekenhuis te verbeteren, en om daardoor in de toekomst een beter bruggetje terug naar de maatschappij te kunnen vormen. Er heerst namelijk een stigma op zelfmoord (eigenlijk is dat in heel veel landen zo) en daardoor is het moeilijker om voor iemand waarbij de poging is mislukt of voor nabestaanden weer hun draai te vinden in de maatschappij. Ik ga dit doel proberen te bereiken door zowel de vrijwilligers van de NGO als het personeel van een van de ziekenhuizen te interviewen en door daar focusgroepen mee te houden. Ook hoop ik nabestaanden of suicidale patienten te spreken om te informeren waar er precies behoefde aan is. Gezien ik de cultuur niet ken, kan ik wel leuk een advies geven over wat wij hier in Europa hanteren, maar misschien werkt dat wel helemaal niet. Daarom doe ik nu de komende 6 weken eerst een zogenaamde "desk research" om te kijken hoe de protocollen in Europese landen zijn geregeld en deze in mijn achterhoofd te kunnen houden bij het advies.

Pfjoehh!

Ik zou zeggen: veel leesplezier de komende tijd!

Groetjessss!