De laatste week

De afgelopen week is heel vreemd verlopen. Heel traag maar toch ook weer heel snel.. Ik begon me in deze week pas te realiseren dat het allemaal voorbij was. Ik had hier een half jaar gezeten! Was gewend geraakt aan alles om me heen, en had nooit beseft dat ik natuurlijk ook weer terug moet. Ik was als het ware 'ingeburgerd'...
Elke dag heb ik leuke dingen gedaan met Lebo en andere vrienden. Maar steeds met een dubbel gevoel. Ik kon wel janken! Ik wilde hier helemaal niet weg! Ik had een heel leven opgebouwd hier, met liefde en alles en nu moet ik weg.. Lebo en ik hebben gesprekken gehad over hoe nu verder. Hij begreep niet dat het op afstand kon werken, maar ik verzekerde hem dat het wél ging werken. We gingen het proberen en gingen elke week bellen enzo.
Op het vliegveld stonden Keo, Kopi en Chris ook klaar om afscheid van me te nemen. En Lebo moest eigenlijk werken, maar gelukkig had hij het tóch voor elkaar gekregen om op tijd er te zijn om mij nog een kus en een knuffel te geven. Wat een rot-situatie! Maar op de een of andere manier voelde het wel goed. Het voelde alsof ik hier weer terug ging komen en verder kon met mijn leven. Het voelde niet als een afsluiting, meer als een tijdelijk uitstapje.
Na iedereen nog een laatste kus te hebben gegeven was het dan echt zover! We moesten ervandoor, door de poortjes, richting Nederland...
Dag Gaborone! Dag Botswana! Dag IHS! Dag Marina Hospital! Dag lieve vrienden! En vooral, dag Lebo, lieve lieve jongen van me! Iemand die ik nooit zal vergeten! Iemand waarvoor ik mijn leven zou kunnen veranderen! Iemand waarvan ik hou en terug wil zien!