Terugkijkend op een fantastische tijd

Door: Suzanne Schuurman

08 December 2009 | Nederland, Amsterdam

Ik zit nu op mijn kamertje in Amsterdam en heb net alle verhalen nog eens doorgelezen. Terwijl het al een ruime 4 maanden geleden is dat ik afscheid nam van Botswana, toch lijkt het nog zó kort geleden! Wat mis ik die tijd...
Toen ik terug kwam in Nederland stond een groep van mijn vrienden en familie mij op te wachten op Schiphol, met een mooi spandoek en blijde gezichten. Ik vond het heel leuk om ze allemaal weer eens te zien. Maar tegelijkertijd had ik een grote knoop in m'n maag. Ik had me nog helemaal niet goed voorbereid om weer terug te komen. Ik zat nog helemaal met m'n hoofd in Botswana.
's Avonds was er door mijn moeder een BBQ georganiseerd en hier was iedereen van mijn dierbaren aanwezig. Dit was heel prettig. Weer eens even helemaal als vanouds. Zo af en toe kwam er opeens een verhaal bij mij uit, maar als iemand 'random' aan mij vroeg, "en? hoe was het?" kon ik daar echt niet een goed antwoord op vinden. Een tijd lang heb ik hiermee geworsteld. Ik kon mijn draai niet vinden in het leventje terug in Nederland. Ook met Lebo is het niet helemaal goed afgelopen helaas.. We hebben het denk ik zo'n 2 weken volgehouden om dagelijks contact te houden. Zo af en toe even bellen was leuk. Maar als ik dan ophing voelde ik me niet fijn. Ik wilde zó graag terug! Op een gegeven moment kreeg ik slecht nieuws van Lebo's kant. Hij vrat zichzelf op met mij missen, en dacht dat het beter was om maar een einde aan dit contact te maken. Diep in mijn hard begreep ik dit, en voelde ik hetzelfde. Maar of ik het wilde? NEE! Ik hou van die gast. En nog steeds!
Nog steeds zit ik te denken om na mijn diploma terug te gaan naar Botswana en daar voorlopig te gaan werken. Of het ooit gaat lukken met Lebo en mij is inmiddels iets minder belangrijk geworden. Maar de hele ervaring die ik daar heb meegemaakt zou ik zo, iets aangepast, opnieuw willen ervaren. Ik voelde mij daar thuis, kon mezelf zijn en had elke dag plezier, ook om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn hele leven zal het niet lukken denk ik, maar ze hebben altijd nog het Private Hospital waar de situaties iets minder heftig zijn.
Inmiddels heb ik alweer plannen gemaakt voor een volgende stage. Ik ga (weer met Anja) 9 januari naar Namibië in de hoofdstad Windhoek mijn laatste stage lopen in het Katutura State Hospital als vierdejaars verpleegkundige. Hier ga ik 19 weken verblijven en dan gaan we, zoals het er nu naar uit ziet, via Zambia, Malawi en Mozambique naar Tanzania. Vanuit daar nemen we de boot naar Zanzibar, een eilandje bij Tanzania. En in Zanzibar nemen we op 7 augustus het vliegtuig terug naar Nederland. Tussendoor gaan Anja en ik sowieso een bezoek brengen aan Gaborone en de mensen die we daar hebben achtergelaten. Ook mijn ouders zijn van plan om weer twee weekjes door Namibië te komen reizen. Laten we hopen dat het weer zo'n mooie tijd wordt.

08 December 2009 - 20:52

Marleen:

Suus,
mooi geschreven! vind het echt stoer van je dat je weer gaat en opnieuw vrienden en familie achterlaat! succes met de voorbereidingen!!

liefs

09 December 2009 - 14:26

Luuk:

Nog fftjes en je boekt em inderdaad weer!
Zal ik anders alvast 8 augustus vrij houden voor de bbq? :P
x

09 December 2009 - 18:12

Sjaak:

Nou suus, ik heb net (de afgelopen 3 uur) je hele verhaal weer eens even zitten lezen,vanaf mozambique tot hier, en ook alle foto's gekeken. Ontdekte dat ik toch hier en daar wel wat gemist had. Jullie hebben toch wel een fantastische reis gehad. Deed me een beetje denken aan mijn eerste grote backpack trip door de VS en Mexico (in 1980!!). Ik heb toen ook een dagboek bijgehouden gewoon een schriftje), moet je ook maar eens lezen. Hoop dat Namibie net zo leuk wordt. Kus, papa