Op naar Lombok!

Vandaag stond er weer een volle dag reizen voor de boeg. Best wel op tijd moesten we klaar staan, want we zouden met de bus naar de haven worden gebracht vanaf waar de boot vertrekt. Het was nog vroeg en Kevin en ik waren brak, dus het zat niet mee...

Padangbai is de haven waar we werden gebracht. Dit was echt een soort toeristen meeting point, want hier zaten alleen maar toeristen te wachten op de boot naar Lombok of de Gili Islands. Super grappig, hier kwamen we Manon en Roan alwéér tegen! De meesten van de toeristen namen de fast ferry, maar omdat die 3 keer zo duur was (maar wel drie keer zo kort duurt) hebben Kevin en ik de slow boat genomen. Dus ook gelijk weer afscheid genomen van Manon en Roan.

De boottocht duurde ongeveer 3 uur en toen kwamen we aan in Lembar, een dorpje van niks, waar alleen maar bussen vertrekken naar andere plekken. Omdat onze ticket ons tot aan Sengigi zou brengen, lieten we hem aan elke chauffeur zien, totdat iemand eindelijk zei; Ja! Met mij meelopen. We mochten in een busje wachten totdat de andere mensen die ook naar Sengigi moesten ook waren opgehaald. Toen zijn we vertrokken.

Onderweg maakten we een hele aparte stop in Mataram bij een of andere tour agent. Die man zei dat we moesten uitstappen en dat we moesten wachten op de mensen die van het vliegveld zouden komen en ook naar Sengigi moesten en dat we dan met zijn allen in een bus verder zouden rijden. Terwijl we daar aan het wachten waren probeerde hij allemaal pakketten te verkopen voor de meest goedkope prijzen. Ik zou van hier naar Gili Islands kunnen en weer terug en daarna nog een vijf daagse bootreis maken voor maar 200 euro ofzo. Echt geen geld. Omdat het zó goedkoop was kon ik het haast niet geloven. Ik ben er dus niet op in gegaan en ben er ook nooit achter gekomen of het nou klopte.. Maar soms is het denk ik maar gewoon beter om naar je gevoel te luisteren.

Toen we daar een uur of twee hebben zitten wachten en we onderhand eigenlijk wel een beetje ongeduldig begonnen te worden, moesten we opeens weer in dezelfde bus stappen en reden we weer verder!? Niks geen mensen vanaf het vliegveld, gewoon weer in dezelfde bus, met dezelfde mensen.. Erg apart. Op een gegeven moment ga je dan in je hoofd over op zo'n modus van alertheid, en ik was ook helemaal in die modus. Toen we ook nog eens ruim een kilometer vóór Sengigi stopten bij een of ander hostel waar we voor dat en dat bedrag konden slapen, werd ik een beetje boos. Ik zat naast de chauffeur (zoals ik altijd probeer te zitten) en zei dat hij nou eens moest ophouden en ons gewoon naar Sengigi moest brengen. Hij zei dat dit Sengigi was, maar ik had de route gevolgd op mijn kaart, en liet zien dat we nog ruim een kilometer voor Sengigi waren en ik gewoon, net als alle andere passagiers, op de hoofdstraat afgezet wilde worden. Met een zucht en een steun startte de chauffeur weer zijn busje en reden we nog een stukje verder. In de zijspiegel zag ik dat de twee jongens die ons dat hostel in probeerden te krijgen ook nog eens mee reden op hun scooter achter ons aan... Eenmaal aangekomen in Sengigi vroegen ze naar ons budget en zeiden ze dat we voor dat geld in hun hostel konden verblijven. Ik had het helemaal gehad en we liepen gewoon weg bij die jongens richting een hostel die ik tijdens de busrit al een beetje had uitgezocht.

Aangekomen in dat hostelletje was een grote opluchting. De jongen die hostel runt heet Kawaf en met hem viel gewoon een beetje fatsoenlijk te onderhandelen. Kevin en nog twee jongens boekten gelijk een ticket naar de Gili Islands voor morgen. Ik had besloten om morgen eens rustig te gaan zoeken naar de juiste aanbieding voor de vijf daagse bootreis die ik wil maken richting het oosten. En een ander meisje bleef ook nog een dag en gaat overmorgen een bergtocht maken hier op Lombok. Met zijn allen zijn we naar een heerlijk klein tentje langs de weg gegaan en daar hebben we heerlijke biertje gedronken tot laat in de avond...